i szczęście przebywania z Bogiem wypływają ze Źródeł Boskiego Mistrza. Eucharystia jednoczy z Chrystusem i wprowadza łączność z ludem Bożym. W tej tajemnicy jedności siostry urzeczywistniają swoje pragnienie zbawiania z Chrystusem całego świata.

Miłość i całkowite oddanie się Bogu

Pragnąc być wiernymi swemu powołaniu i posłannictwu jakie zostawili Zakonowi świeci Założyciele siostry starają się żyć według ducha, który szuka wyłącznie Boga i nieustannie zdąża do zjednoczenia z Nim, na nic się nie oglądając prócz upodobania Bożego. Św. Franciszek Salezy pragnął, aby na szczyty świętości zaprowadziła jego duchowe córki miłość, która ożywia zwyczajne, codzienne czynności. Idąc małą drogą miłości mają budować gmach świętości z drobniutkich kamyków - małych ofiar spotykanych na każdym kroku.

Asceza Sióstr Nawiedzenia nie opiera się na surowości życia pokutniczego. Św. Franciszek mówił: "ta kongregacja jest założona duchowo na Górze Kalwarii, na służbę Jezusa Chrystusa Ukrzyżowanego, za przykładem, którego wszystkie siostry powinny krzyżować swoje zmysły, wyobraźnię, namiętności, niechęci i kaprysy dla miłości Ojca Niebieskiego. Chciałbym, aby córki naszej kongregacji miały nogi obute, lecz serca wyzute i ogołocone z przywiązań ziemskich; aby miały głowę nakrytą, ale ducha szeroko otwartego." Wtóruje mu Matka Założycielka, św. Joanna Franciszka de Chantal: "Moje drogie siostry, ta kongregacja nie opiera się na ostrościach życia. Jest założona na solidnym fundamencie umartwienia własnej woli oraz na doskonałym posłuszeństwie, które jest pokarmem i strażnikiem prawdziwych cnót. Najlepszą pokutą jest przełamywanie swojej woli".

Św. Założyciel wielokrotnie podkreślał, że wszystkie czynności powinna ożywiać miłość. Swoją miłość i całkowite oddanie się Bogu siostry potwierdzają przez złożenie ślubów zakonnych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa.

Cichość i pokora to cnoty umiłowane przez św. Franciszka Salezego. Sam je w życiu wiernie praktykował i zalecał swoim duchowym córkom jako podstawę i fundament Zakonu Nawiedzenia. Tak o tym pisał: "Pokora jest treścią wszelkiej karności zakonnej, podstawą budynku duchowego, prawdziwą cechą i znakiem nieomylnym dzieci Bożych. Dlatego siostry będą zwracać szczególną uwagę na ćwiczenie się w tej cnocie, czyniąc wszystko w duchu głębokiej, szczerej i prawdziwej